"Όσο πιο ισχυρό είναι ένα κράτος και άρα όσο πιο πολιτικό είναι ένα έθνος, τόσο λιγότερο ικανό είναι να εξηγήσει τη γενική αρχή που διέπει τις κοινωνικές αρρώστιες και να αναζητήσει τις αιτίες τους στην αρχή του κράτους – δηλαδή, στην πραγματική οργάνωση της κοινωνίας της οποίας το κράτος είναι η ενεργός, με συνείδηση του εαυτού της και επίσημη έκφραση. Η πολιτική αντίληψη είναι απλά πολιτική αντίληψη διότι ο συλλογισμός της δεν ξεπερνά τα όρια της πολιτικής. Όσο πιο οξεία και ζωντανή είναι τόσο περισσότερο ανίκανη είναι να κατανοήσει τα κοινωνικά ελαττώματα."
Καρλ Μαρξ, Κριτικά Σχόλια στο Άρθρο «0 Βασιλιάς της Πρωσίας και η κοινωνική μεταρρύθμιση. Από έναν Πρώσο», Vorwärts! Νο. 63, Αύγουστος 1844
 

ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ (29.08.16)
 

Καρλ Μαρξ:
Το Κεφάλαιο : Τόμος 1ος / 2ος / 3ος
 

Η κρίση του κεφαλαίου (25.04.11)

Γιατί πολλοί άνθρωποι είναι φτωχοί στις αναπτυσσόμενες χώρες; (01.06.10)
 

Ο ΠΡΟΛΟΓΟΣ του περιοδικού GegenStandpunkt

Μετά το παραδειγματικό τέλος του υπαρκτού σοσιαλισμού, ακόμα και τα κριτικά πνεύματα του έθνους παραδέχονται εκόυσια ότι το "δυτικό" σύστημα είναι ακαταμάχητο – οικονομικώς είναι ανώτερο όλων των εναλλακτικών λύσεων, από άποψη ελευθερίας είναι τελείως μοναδικό και είναι συνολικά ανθρώπινο – το μόνο στο οποίο ασκείται κριτική είναι ότι δεν έχει κάνει ακόμη αρκετά για την παγκόσμια επιβολή τέτοιων παραδειγματικών σχέσεων.

Αυτό το παραπάνω κομπλιμέντο συμπεριλαμβάνει μια μικρή προϋπόθεση η οποία αναφέρεται στην έννοια της αξιολόγησης:

Οι παραδειγματικές δυτικές κοινωνικές τάξεις δείχνουν σωστά τα προτερήματα αυτής της αξιολόγησης μόνο όταν

– δεν κοιτάζει κάποιος εκείνα τα ενδιαφέροντα που είναι τα προσδιοριστικά,
– δεν εστιάζει σε άλλα προβλήματα που τον αφορούν εκτός από αυτά που προκύπτουν μέσα σε αυτές τις τάξεις και είναι στη μέριμνα του κράτους, που δεν είναι καθόλου τυχαίο να είναι όργανο της βίας,
– δεν επιτρέπεται να ισχύσουν άλλες κλίμακες της επιτυχίας εκτός από αυτές που κυριαρχούν στον κόσμο των επιχειρήσεων και της κρατικής βίας,
– δεν εξετάζεται κανένα άλλο "επάγγελμα" για την παγκόσμια εργατική τάξη παρά μόνο να "ελίσσεται μαζικά" ώστε να είναι ωφέλιμη για την παγκόσμια οικονομία και τα μονοπώλια δύναμης που είναι υπεύθυνα για τη λειτουργία αυτής της οικονομίας – ή να είναι πλεόνασμα, όπως ένα εμπόρευμα.

Ποιό είναι λοιπόν το επίτευγμα του δημοκρατικού καπιταλισμού;
– Να παράγει ένα πλούτο από τον οποίο μια μικρή μειοψηφία καρπώνεται πάρα πολλά
– να ωθεί τη μεγάλη πλειοψηφία κάτω από συνθήκες ζωής τέτοιας ώστε να αντιλαμβάνεται σαν μοναδική δυνατότητα επιβίωσης της την εξυπηρέτηση της ιδιοκτησίας των άλλων, δηλαδή να παλεύει για να την εκμεταλλεύεται η μειοψηφία.

Σε αυτά ο δημοκρατικός καπιταλισμός είναι πράγματι θαυμάσιος και ακαταμάχητος και καταφέρνει ακόμη περισσότερα:
– να "ταϊζει" διανοούμενους που μεταμορφώνουν τη λειτουργία του ώστε να φαίνεται σαν η συγκριτικά καλύτερη "λύση" των πολλών "προβλημάτων" (οικονομικών, πολιτικών, δημόσιας τάξης, ηθικών και άλλων) της "ανθρωπότητας".

Αφήνοντας στην άκρη αυτή τη μεθοδικά μεροληπτική τοποθέτηση, χάνεται αρκετή λαμπρότητα από το υπέρτατο σύστημα της ελευθερίας. Και τότε η ελευθερία παρουσιάζεται μόνη της ως σαθρό επίτευγμα, επειδή στην πράξη είναι τεχνική που χρησιμοποιεί η κυριαρχία και από την άλλη πλευρά είναι η φτηνή αυτοσυνείδηση των εξουσιαζόμενων. Η δημοκρατική μορφή διακυβέρνησης δεν πρέπει να "αμοίβεται" κιόλας με κομπλιμέντα επειδή μερικοί δικτάτορες μεταχειρίζονται πιο βίαιες μεθόδους – κάτι στο οποίο καταφεύγουν και οι δημοκρατίες σε περιπτώσεις "έκτακτης ανάγκης". Με βάση τα συμβάντα στις αγορές, δεν προκύπτουν και τόσο λαμπρά αποτελέσματα όσον αφορά την εξασφάλιση των απαραίτητων αγαθών. Τα αποτελέσματα επιδεικνύουν το σκοπό όλης αυτής της διαδικασίας:

 – το χρήμα και την αύξηση του, όσο και μερικούς μπελάδες όσον αφορά την απόκτηση χρημάτων μέσω μισθωτής εργασίας.
 – ακόμη και η ειρήνη, την οποία προστατεύουν αρμόδιες παγκόσμιες δυνάμεις, φαίνεται λιγότερο ειδυλλιακή, στην ουσία είναι περισσότερο διεθνείς σχέσεις εξουσίας και εκβιασμού, για τις οποίες – εξαιρετικά δημοκρατικό!- οι λαοί πρέπει να πληρώνουν τη νύφη στο κράτος τους.
 – από το εκτεταμένο πεδίο των πρωταρχικών ιδεολογιών δεν παραμένει τίποτε περισσότερο από ένα πλήθος τόσο από καλοπροαίρετες όσο και από παραποιημένες ερμηνείες των διεθνών συμβάντων, των οποίων η ανοησία αρκετές φορές φτάνει στα όρια του παραλόγου.

Επομένως, δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ως εξωφρενική η άποψη της σύνταξης, ότι το τρίμηνο πολιτικό περιοδικό της έκδοσης GegenStandpunkt (»αντάπoψη«) έχει να προσφέρει μερικές πολύ παραλλαγμένες αντίληψεις και επιχειρήματα. Ίσια–ίσια, δεν είναι στόχος της σύνταξης να αντιλαμβάνονται »τα επίκαιρα θέματα« με μία καινούργια, ευτράπελη ή κάπως "έτσι κι αλλιώς κι αλλιώτικα" θεώρηση. Το περιοδικό GegenStandpunkt αγωνίζεται για να δίνει εξηγήσεις οι οποίες αποδεικνύουν κάθε φορά (αν είναι σωστές) ότι οι πραγματικές συνθήκες είναι πάντοτε λίγο διαφορετικές από αυτές που διαμορφώνουν οι ειδήμονες στον εαυτό τους και στο κοινό τους, λειτουργώντας στα πλαίσια της οικονομίας, πολιτικής, ηθικής & ιδεολογίας. Επειδή σε αυτούς τους τομείς συμβαίνουν πολλά και συνεχώς εμφανίζεται κάτι καινούργιο το οποίο πρέπει να εξηγηθεί και να εξακριβωθεί, το περιοδικό κυκλοφορεί τέσσερις φορές τον χρόνο, χωρίς να παρακινείται από καμία ανάλυση της αγοράς.
_________________________________________________________
Για επικοινωνία, συζήτηση και υποστήριξη γράψτε στο: koka@koka-augsburg.com
Θα απαντήσουμε!

Karl Marx o radu i bogatstvu u kapitalizmu

Ново империјалистичко уређење Југославије

Кривицу за распад СФРЈ сносе, без имало резерве, империјалистичке државе. У Југославији је империјалистички удар на  ову земљу био подцењен, па је то изазвало и рат, али и запечатило судбину државе. Економска зависност земље, релативна задуженост Југославије, али и распад Совјетског савеза убрзали су крах Југославије. Заслуге за растакање југославије припадају Њемачкој, мада она тај посао не би могла урадити сама, без сагласности САД.
Да се разумемо, то није она Немачка, чији је рачун био отворен послије пораза 1945. године. То је нова Немачка, са својим новим европским пројектом – Европском унијом и евром, која од свих других европских нација захтева подређивање и довођење у ред, по својој мери, свог географског подручја у Европи. Лицмерном политиком немачких министара иностраних послова Геншера и Фишера, кји су у реторици о Југославији користили крилатице о миру, дало им је кредитбилитет, па се Немачка нашла у улози некога ко одређује светску политику. Како је тада располагала економском, а онда и политичком моћи, Немачка је дошла у позицију да диктира догађаје на Балкану. Дошло је чак време када Немачка, ако се нека земља не покорава њеним „европским интересима“ употребљава и војску и то на веома агресиван начин, као против Србије 1999. године, или за "осигурање" мира у Босни и Херцеговини и у србијанској провинцији Косово и Метохија, где су немачке снаге и данс. Ово са БиХ и Косовом и Метохијом јасно показује да покоравање Балкана није завршено склапањем "Дејтонског споразума".
Тешкоће и протуречности код империјалистичких сила, у односима према другим земљама , ван њиховог миљеа, показују се и у међусобним односима – једне према другој, а за то је најбољи пример конституисање државе Босне и херцеговине, која је конституисана у супротности са фактичким етничким стањем на терену. Разлог за њену поделу је било самоопределење народа. Међутим, ако се вратимо у ратно време, морамо признати да је империјалистичка игра на терену, око раздвајања зараћених народа, само појачавала сукобе и доливала ново уље на ватру, узимала све нове и нове жтве.
Титова грешка је што су два устава, прво онај из 1963. године о широј аутономности република, па онда онај из 1974. године, ударили правне темеље и обавили предрадње за распад СФРЈ. Албанци су још 1981. пробали дићи устанак, али им то није пошло за руком, јер нису имали подршку империјалиста света.
Међутим, вратимо се империјалистичком пројекту државе Босне и Херцеговине, уствари, анализирајмо шта је смисао те државне творевине и какав задатак је дат из вана. Једноставно, жели се зауставити јака српска држава, јер се сматра да Срби са скепсом гледају на Европску унију. Данас се Србији, гле апсурда, подтура да тражи савезника у Русији, уместо у ЕУ, као да Србија у садашњој ситуацији има други избор.
Шта би данас, например, рекла Немачка, када би јој западне силе хтеле да отму источну Немачку? Немачка рачуна бивши ДДР као своје есенцијалне територије, а Србији оспорава право на провинцију Косово и Метохију, која је вековима део Србије. Дакле, империјалисти могу чувати своју територију и то је по међународним стандардима, а мале земље, као Србија, немају право на заштиту свог територијалног интегритета, мада би требало, у поштенијем односу у свету, да га штити Повеља УН.
И у случају потписивања уговора у Вашингтону и одређивања граница Хрватске, било је присиљавања да она одустане од стварања велике Хрватске, што су Хрвати морали да ураде из захвалности империјалистима, који су им помогли коначно у стварању државе Хрватске.
Нажалост, и у случају Србије, али и Хрватске империјалистичке силе користе Титову, без памети, измишљену "муслиманску нацију", али само за дисциплиновање и Срба и Хрвата у парадигма држави Босни и Херцеговини. И одвајање Црне Горе из заједнице са Србијом може се разумети једино као жеља светских моћника да слабе Србију и њену државност. То је разлог за стварање самосталне државе Црне Горе, а не успех квазидржавотворца Мила Ђукановића. На страну то што је велико питање може ли Црна Гора да функционише ка самостална држава, без зависности од Србије. Циљ је јасан – Србија се мора што више ослабити.
Покушај стварања независног Косова светски империјалисти су смислили, такође, да би Србију још више покорили, и да би српски национализам што више утихнуо. Међутим, ни сами Албанци на Косову и Метохији нису свесни да ће се од њих тражити такође да се повинују и слушају диктат империјалиста. Независност ће добити, ако одустану од своје државе, ако УЧК (добровољно) преда оружје, што опет показују да то није држава, јер нема војску, а када се то деси Албанци ће од тих истих сила, које их гурају у отцепљење од Србије, бити проглашени албанском, националном мањином на Косову и Метохији. Али, албанска национална мањина нема више значај као у оној Југославији, већ она империјалистима служи као средство за поткусуривање државних амбиција. Хрватска не сме бити већа него што јесте, мора одступити од афинитета према делу Босне и Херцеговине, где већински живе Хрвати. Србија такође не сме бити велика и у своме националном оквиру, већ сада је подељена на Косово, Републику Српску и Црну Гору. Албанија се не може повећавати на рачун Косова и делова Македоније, ма колико то био сан Албанаца. Ни Мађарска се неће увећавати за део Војводине, делове Румуније и Слолвачке, где Мађари живе као већинска етничка група.
И на Крају треба рећи и то да се националисти у државама бивше Југославије варају, ако мисле да империјалисти одрађују посао за њих, праве им државе. Они то чине само дотле док је то искључиво у њиховом интересу, по њиховој мери и стратешком интересу. За народ у тим земљама није предвиђено никакво материјално побољшање и то не треба ни очекивати. Потпуно је погрешно бити за или против Европе. Не треба ни аплаудирати онима који су против ЕУ и тако себи стварати непријатеље, посебно међу народима бивше Југославије, који говоре истим језиком. Боље је критиковати империјализам, јер је све зло стигло с њим, а они којима није одговарала она "социјалистичка" Југославија, сада виде да садашње стање у овим земљама заслужује предикат марксистички – више него икад до сада.

© KoKa Augsburg, 2007

AMIT MARXTÓL LEHETNE MEGTANULNI
Rész 1 – Rész 2 — 2008 [Was von Marx zu lernen wäre, Autor: Peter Decker]

Itt elned – halnod kell — 1992 [Die Nation und ihre Sache]

Az emberi jogok, mint a világuralom jogcíme — 1999
[Die Menschenrechte als Anspruch auf Weltherrschaft]

A Handke-ügy — 1999 [Der Fall Handke]

Magyar nyelven írt cikkek és egyéb szövegek
(Artikel und Texte in ungarischer Sprache, aktuellster 2022)

Ново империјалистичко уређење Југославије
 

Кривицу за распад СФРЈ сносе, без имало резерве, империјалистичке државе. У Југославији је империјалистички удар на  ову земљу био подцењен, па је то изазвало и рат, али и запечатило судбину државе. Економска зависност земље, релативна задуженост Југославије, али и распад Совјетског савеза убрзали су крах Југославије. Заслуге за растакање југославије припадају Њемачкој, мада она тај посао не би могла урадити сама, без сагласности САД.
Да се разумемо, то није она Немачка, чији је рачун био отворен послије пораза 1945. године. То је нова Немачка, са својим новим европским пројектом – Европском унијом и евром, која од свих других европских нација захтева подређивање и довођење у ред, по својој мери, свог географског подручја у Европи. Лицмерном политиком немачких министара иностраних послова Геншера и Фишера, кји су у реторици о Југославији користили крилатице о миру, дало им је кредитбилитет, па се Немачка нашла у улози некога ко одређује светску политику. Како је тада располагала економском, а онда и политичком моћи, Немачка је дошла у позицију да диктира догађаје на Балкану. Дошло је чак време када Немачка, ако се нека земља не покорава њеним „европским интересима“ употребљава и војску и то на веома агресиван начин, као против Србије 1999. године, или за "осигурање" мира у Босни и Херцеговини и у србијанској провинцији Косово и Метохија, где су немачке снаге и данс. Ово са БиХ и Косовом и Метохијом јасно показује да покоравање Балкана није завршено склапањем "Дејтонског споразума".
Тешкоће и протуречности код империјалистичких сила, у односима према другим земљама , ван њиховог миљеа, показују се и у међусобним односима – једне према другој, а за то је најбољи пример конституисање државе Босне и херцеговине, која је конституисана у супротности са фактичким етничким стањем на терену. Разлог за њену поделу је било самоопределење народа. Међутим, ако се вратимо у ратно време, морамо признати да је империјалистичка игра на терену, око раздвајања зараћених народа, само појачавала сукобе и доливала ново уље на ватру, узимала све нове и нове жтве.
Титова грешка је што су два устава, прво онај из 1963. године о широј аутономности република, па онда онај из 1974. године, ударили правне темеље и обавили предрадње за распад СФРЈ. Албанци су још 1981. пробали дићи устанак, али им то није пошло за руком, јер нису имали подршку империјалиста света.
Међутим, вратимо се империјалистичком пројекту државе Босне и Херцеговине, уствари, анализирајмо шта је смисао те државне творевине и какав задатак је дат из вана. Једноставно, жели се зауставити јака српска држава, јер се сматра да Срби са скепсом гледају на Европску унију. Данас се Србији, гле апсурда, подтура да тражи савезника у Русији, уместо у ЕУ, као да Србија у садашњој ситуацији има други избор.
Шта би данас, например, рекла Немачка, када би јој западне силе хтеле да отму источну Немачку? Немачка рачуна бивши ДДР као своје есенцијалне територије, а Србији оспорава право на провинцију Косово и Метохију, која је вековима део Србије. Дакле, империјалисти могу чувати своју територију и то је по међународним стандардима, а мале земље, као Србија, немају право на заштиту свог територијалног интегритета, мада би требало, у поштенијем односу у свету, да га штити Повеља УН.
И у случају потписивања уговора у Вашингтону и одређивања граница Хрватске, било је присиљавања да она одустане од стварања велике Хрватске, што су Хрвати морали да ураде из захвалности империјалистима, који су им помогли коначно у стварању државе Хрватске.
Нажалост, и у случају Србије, али и Хрватске империјалистичке силе користе Титову, без памети, измишљену "муслиманску нацију", али само за дисциплиновање и Срба и Хрвата у парадигма држави Босни и Херцеговини. И одвајање Црне Горе из заједнице са Србијом може се разумети једино као жеља светских моћника да слабе Србију и њену државност. То је разлог за стварање самосталне државе Црне Горе, а не успех квазидржавотворца Мила Ђукановића. На страну то што је велико питање може ли Црна Гора да функционише ка самостална држава, без зависности од Србије. Циљ је јасан – Србија се мора што више ослабити.
Покушај стварања независног Косова светски империјалисти су смислили, такође, да би Србију још више покорили, и да би српски национализам што више утихнуо. Међутим, ни сами Албанци на Косову и Метохији нису свесни да ће се од њих тражити такође да се повинују и слушају диктат империјалиста. Независност ће добити, ако одустану од своје државе, ако УЧК (добровољно) преда оружје, што опет показују да то није држава, јер нема војску, а када се то деси Албанци ће од тих истих сила, које их гурају у отцепљење од Србије, бити проглашени албанском, националном мањином на Косову и Метохији. Али, албанска национална мањина нема више значај као у оној Југославији, већ она империјалистима служи као средство за поткусуривање државних амбиција. Хрватска не сме бити већа него што јесте, мора одступити од афинитета према делу Босне и Херцеговине, где већински живе Хрвати. Србија такође не сме бити велика и у своме националном оквиру, већ сада је подељена на Косово, Републику Српску и Црну Гору. Албанија се не може повећавати на рачун Косова и делова Македоније, ма колико то био сан Албанаца. Ни Мађарска се неће увећавати за део Војводине, делове Румуније и Слолвачке, где Мађари живе као већинска етничка група.
И на Крају треба рећи и то да се националисти у државама бивше Југославије варају, ако мисле да империјалисти одрађују посао за њих, праве им државе. Они то чине само дотле док је то искључиво у њиховом интересу, по њиховој мери и стратешком интересу. За народ у тим земљама није предвиђено никакво материјално побољшање и то не треба ни очекивати. Потпуно је погрешно бити за или против Европе. Не треба ни аплаудирати онима који су против ЕУ и тако себи стварати непријатеље, посебно међу народима бивше Југославије, који говоре истим језиком. Боље је критиковати империјализам, јер је све зло стигло с њим, а они којима није одговарала она "социјалистичка" Југославија, сада виде да садашње стање у овим земљама заслужује предикат марксистички – више него икад до сада.

© KoKa Augsburg, 2007

Το ελληνικό ζήτημα

5 χρόνια κρίσης και τα συγκρούομενα συμφέροντα στο διακανονισμό της

Η Ευρώπη σώζει το χρήμα – η γερμανική πολιτική ηγεσία το ιμπεριαλιστικό Ευρωπαϊκό σχέδιό της

Όλος ο κόσμος γνωρίζει: Η Ελλάδα είναι ένα πρόβλημα. Αλλά τι είδους;
Ένα ανθρωπιστικό; Ένα χρηματοοικονομικό; Ένα πολιτικού σχεδιασμού;
Ένα σχετικά με το Ευρώ; Για τις Βρυξέλλες; Για τη Γερμανία; Για τους Έλληνες;
Ό,τι και να είναι: Όλος ο κόσμος γνωρίζει, αναζητεί, επιθυμεί, απαιτεί μια λύση.

Η παρούσα συλλογή άρθρων αρνείται πεισματικά να διατυπώσει προτάσεις επίλυσης.
Επιχειρεί να εξηγήσει τον ενδοευρωπαϊκό ιμπεριαλισμό που δημιουργεί – όχι μόνο – στους Έλληνες προβλήματα. Θέλει πρωτίστως να αναδείξει τους εγγενείς λόγους για τους οποίους δεν αξίζει να ασχολείται κανείς με προτάσεις επίλυσης.

Πρόλογος

Το 2010 το ελληνικό κράτος βρίσκεται για πρώτη φορά αντιμέτωπο με τη χρεωκοπία. Το 2015 και πάλι. Δεν αποτελεί για το κοινό νου κάποιο μυστήριο το πώς έφτασε αυτό το μέλος της Ε.Ε. στη νότια περιφέρεια να διάγει σε καθεστώς διαρκούς χρεωκοπίας. »Η χώρα και οι κάτοικοι της ζούσαν πέρα από τις δυνατότητες τους« και δε θέλουν να αποχωριστούν αυτή την κατάσταση. Οι πολίτες δεν πληρώνουν φόρους και οι πολιτικοί δεν θέλουν καθόλου να τους εισπράξουν. Τα χρήματα που απαιτούνται για να κυβερνήσουν τα παίρνουν με παραποιημένους ισολογισμούς από τις Βρυξέλλες. Με αυτά πληρώνουν τους συνταξιούχους, εκπαιδευτικούς και πλεονάζοντες δημόσιους υπάλληλους, ενώ παράλληλα κινούν με αυτά την εγχώρια οικονομία.

Μια οικονομία, η οποία συνίσταται κυρίως από διαφθορά και την κλασική νοοτροπία της απραξίας που διακρίνει γενικά τους νότιους Ευρωπαίους. Κάπως έτσι πρέπει να φαντάζεται κανείς πως γινόταν — και εν πολλοίς γίνεται — η οικονομική διαχείριση εκείνου του έθνους.

Πρώτο συμπέρασμα: Εκεί »κάτω« στις νότιες παρυφές της Ευρώπης φώλιασαν — εντέχνως συγκεκαλυμμένα — τόσο στην πολιτική ηγεσία, όσο και στο λαό, ήθη που παραβιάζουν σχεδόν καθολικά τους κανόνες της Ευρωπαϊκής οικονομικής και νομισματικής πολιτικής της Euro-φαμίλιας. Έτσι προκύπτει το δεύτερο συμπέρασμα: Δεν είναι τυχαίο που το κράτος αυτό φλερτάρει με τη χρεωκοπία. Η χρεωκοπία αυτή επέρχεται ως θεία δίκη επί ενός »ξένου σώματος« το οποίο την προκάλεσε με παράξενες ως εγκληματικές μηχανορραφίες. Απ‘ αυτό βγαίνει — το τρίτο συμπέρασμα — ότι και οι συνέπειες τις οποίες επέβαλε η Γερμανία παρά την αντίσταση των ελληνικών κυβερνήσεων (και κυριώς του ΣΥΡΙΖΑ) είναι ανάλογες. Με την απειλή της εξόδου από την ένωση του Ευρώ, με μία αυστηρή δανειακή σύμβαση και με κρατικά προγράμματα λιτότητας φέρνουν ο Σόιμπλε, η Μέρκελ και Σία τους απρόθυμους Έλληνες στα »λογικά« τους…

Αυτό δεν είναι πολύ δίκαιο. 
Πρώτον, ήταν πασίγνωστα στους Ευρωπαίους τα »ιδιαίτερα χαρακτηριστικά« της ελληνικής δημοσιονομικής πολιτικής. Αυτή η — ανυπόφορη για το πολιτικό πρότζεκτ — κατάσταση έπρεπε να εναρμονίζεται βαθμηδόν με τις προθέσεις ενός ισχυρού Ευρωπαϊκού μπλοκ που ήθελε να ενσωματώσει ένα έθνος στη νότια περιφέρειά του. Αυτή η ενσωμάτωση έλαβε χώρα και συντηρείται σύμφωνα με τους απαιτητικούς κανόνες της Ε.Ε. Έτσι θα γινόταν αυτό το κράτος απολύτως ανθετικό και αξιόπιστο. Υπό αυτή την έννοια, ο απαραίτητος έλεγχος για την τήρηση των κριτηρίων του Maastricht δεν έγινε με υπερβολική σχολαστικότητα. Αυτό βέβαια ισχύει και για άλλες χώρες. 
Δεύτερον, πιθανώς στην Ελλάδα ορισμένα πράγματα της πολιτικής και οικονομικής καθημερινότητας ακολουθούν τους δικούς τους κανόνες σε σχέση με άλλα κράτη της Ε.Ε., με αυτά της »πρωτης κατηγορίας« έτσι κι αλλιώς.
Αλλά αυτό δε συνεπάγεται όμως, ότι η Ελλάδα και η κρίση της αποτελούν ένα είδος ανάρμοστης προς τα Ευρωπαϊκά ήθη »ειδικής περίπτωσης«. Κι αυτό γιατί η Ελλάδα είναι αναμφισβήτητα μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και όχι το μόνο που έφτασε στα όρια της χρεοκοπίας.
Τρίτον, η αλήθεια είναι ότι η Ευρώπη οδηγεί τις »νότιες παρυφές« της στην καταστροφή. Ως αγορές και οφειλέτες σε κλοιό διαρκών απαιτήσεων αυτές οι χώρες εξωθούνται από τις ηγετικές δυνάμεις της Ε.Ε. στην εξαθλίωση εξαιτίας της υπερχρέωσης . Για την ακρίβεια: Σε μια πολιτική της εξαθλίωσης που χαρακτηρίζεται από δύο ιδιαιτερότητες: Ολοκληρωτικά εξαθλιώνεται ο πληθυσμός, παράλληλα είναι γεγονός ότι η κρατική εξουσία με αυτά δε διορθώνεται αλλά αυτοδιαλύεται. Σε αυτή την οικονομική εξαιρετική επίδοση έρχεται να προστεθεί το εξής δημοκρατικό παράδοξο: Βοήθειες επιβίωσης για τη κρατική εξουσία υπάρχουν μόνο αν η κυβέρνηση της αναφερόμενης χώρας συμφωνεί πρώτα-πρώτα δεσμευτικά στην άνευ όρων αναγνώριση όλων των υποχρεώσεων, τις όποιες επιβάλλει η ηγεσία της Ε. Ε. σε αυτήν.

Η Ευρώπη βεβαίως καταστρέφει τις »νότιες παρυφές« της όχι για πλάκα. Οι ηγέτιδές δυνάμεις σώζουν έτσι το χρήμα τους, πιο συγκεκριμένα την αναγκαιότητα αυτού σαν μέσο διαχείρισης της εργασίας και του πλούτου στην Ευρώπη και πέρα από τα σύνορά της. Για αυτό οργανώνουν με πρόσθετα χρέη »μηχανισμούς διάσωσης« και »βοηθητικά προγράμματα«, για την διατήρηση της εμπιστοσύνης στα χρέη που ήδη τώρα είναι πάρα πολλά. Ως εγγύηση για την ανθεκτικότητα αυτου του χρηματοοικονομικού »έργου τέχνης« τους όμως δε βασίζονται μόνο στην εντύπωση που κάνουν στον οικονομικό κόσμο οι μεγάλοι αριθμοί. Η δημιουργία πολυψήφιων ποσών από το πουθενά συνδέεται με την καθιέρωση ενός καθεστώτος επιτήρησης πάνω από τις χώρες-εταίρους, που διαχειρίστικαν μάλλον λανθασμένα τα οικονομικά τους, όπως αποδεικνύει η χαμηλή χρηματοοικονομική αξιολόγηση. Η αυστηρότητα αυτού του καθεστώτος πρέπει να δημιουργήσει την εμπιστοσύνη, που οπωσδήποτε χρειάζονται τα χρέη, για να ονομάζονται δάνεια και ως κεφαλαίο να βρίσκουν μια εμπορευματική χρήση.

Η υποχρέωση λογοδοσίας που έχουν δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις έναντι των ψηφοφόρων τους τηρείται στο ακέραιο. Η πράξη σωτηρίας εξηγείται μάλιστα διπλά στους πολίτες. Από τη μία πλευρά ανθρωπιστικά και ανάλογα υποκριτικά: Βοήθεια και ευρωπαϊκή αλληλεγγύη πρέπει να υπάρχουν εξαιτίας της καταστροφής στο νότο, ακόμη κι αν υπαίτιο είναι το ίδιο το κράτος. Έτσι εξηγούν ότι εκεί ζούσε ένα κράτος εις βάρος »μας«. Από την άλλη πλευρά γίνεται αναφορά στον πυρήνα του ζητήματος: η βοήθεια είναι απαραίτητη για τη σωτηρία των χρήματών »μας« και για την διατήρηση της ενότητας της Ευρώπης.

Το τελευταίο είναι κοντά στην αλήθεια: από τι και από ποιον η Ελλάδα έγινε μια ιδιαίτερη περίπτωση σαν αυτή που ταλαιπωρείται η χώρα εδώ και πέντε χρόνια; Οι πρωταγωνιστές της Ευρώπης σώζουν πρώτα το χρήμα τους και μετά το σχέδιό τους μιας ειρηνικής κατάκτησης της Γηραιάς Ηπείρου με την καθοριστική βία του καπιταλιστικού πλούτου. Ακριβέστερα: Η ηγέτιδα δύναμη της Ε.Ε., Γερμανία, αποσπά από τους εταίρους της την προσήλωση στις ντιρεκτίβες μιας »συνετής« χρηματοπιστωτικής πολιτικής, την οποία η Γερμανία καθορίζει. Έτσι η Ευρώπη διέρχεται την κρίση και προχωρά ένα βήμα παρακάτω: Η Γερμανία προωθεί αδυσώπητα την οικονομική κινητοποίηση των εταίρων της για την πραγματοποίηση της μεγάλης ιδέας, της δημιουργίας μιας Ευρωπαϊκής Υπερδύναμης με παγκόσμια ισχύ. Πρότυπο σ‘αυτό το εγχείρημα αποτελούν οι ΗΠΑ με το μοντέρνο ιμπεριαλισμό, ο οποίος ενορχηστρωμένα έτσι φτάνει στην εξολόθρευση κυρίαρχων κρατών.

Το παρόν εγχειρίδιο περιέχει μερικά επεξεργασμένα άρθρα, στα όποια τo τριμηνιαίο πολιτικό περιοδικό »αντί-άποψη« [GegenStandpunkt] επιχείρησε τα τελευταία πέντε χρόνια να επεξηγήσει την κρίση του Ευρώ και τις αλληλεπιδράσεις στα λοιπά ανταγωνιστικά κράτη-μέλη. Στον πυρήνα αυτής της κρίσης βρίσκεται η Γερμανία, που με τη σειρά της έθεσε τη χρεωκοπημένη Ελλάδα στο επίκεντρο μιας »κοινής διαχείρισης των κρίσεων«. Τα κεφάλαια αυτού του εγχειρίδιου αναλύουν βήμα προς βήμα τα στάδια του αγώνα που δίνει η Γερμανία για την ολοκλήρωση του εγχειρήματος »Ευρώπη«. Ένα εγχειρήμα που γίνεται με μόνιμο σημείο αναφοράς και  παραδειγματισμού την Ελλάδα και το οποίο θα την οδηγήσει να εξέλθει από την κρίση δυναμωμένη, ως μια οικονομική και πολιτική υπερδύναμη στους κόλπους της Ε.Ε. και μαζί με αυτή και έναντι όλων των άλλων παικτών παγκόσμιας εμβέλειας.

(συνεχίζεται)

(29.08.16)