Το ελληνικό ζήτημα

5 χρόνια κρίσης και τα συγκρούομενα συμφέροντα στο διακανονισμό της

Η Ευρώπη σώζει το χρήμα – η γερμανική πολιτική ηγεσία το ιμπεριαλιστικό Ευρωπαϊκό σχέδιό της

Όλος ο κόσμος γνωρίζει: Η Ελλάδα είναι ένα πρόβλημα. Αλλά τι είδους;
Ένα ανθρωπιστικό; Ένα χρηματοοικονομικό; Ένα πολιτικού σχεδιασμού;
Ένα σχετικά με το Ευρώ; Για τις Βρυξέλλες; Για τη Γερμανία; Για τους Έλληνες;
Ό,τι και να είναι: Όλος ο κόσμος γνωρίζει, αναζητεί, επιθυμεί, απαιτεί μια λύση.

Η παρούσα συλλογή άρθρων αρνείται πεισματικά να διατυπώσει προτάσεις επίλυσης.
Επιχειρεί να εξηγήσει τον ενδοευρωπαϊκό ιμπεριαλισμό που δημιουργεί – όχι μόνο – στους Έλληνες προβλήματα. Θέλει πρωτίστως να αναδείξει τους εγγενείς λόγους για τους οποίους δεν αξίζει να ασχολείται κανείς με προτάσεις επίλυσης.

Πρόλογος

Το 2010 το ελληνικό κράτος βρίσκεται για πρώτη φορά αντιμέτωπο με τη χρεωκοπία. Το 2015 και πάλι. Δεν αποτελεί για το κοινό νου κάποιο μυστήριο το πώς έφτασε αυτό το μέλος της Ε.Ε. στη νότια περιφέρεια να διάγει σε καθεστώς διαρκούς χρεωκοπίας. »Η χώρα και οι κάτοικοι της ζούσαν πέρα από τις δυνατότητες τους« και δε θέλουν να αποχωριστούν αυτή την κατάσταση. Οι πολίτες δεν πληρώνουν φόρους και οι πολιτικοί δεν θέλουν καθόλου να τους εισπράξουν. Τα χρήματα που απαιτούνται για να κυβερνήσουν τα παίρνουν με παραποιημένους ισολογισμούς από τις Βρυξέλλες. Με αυτά πληρώνουν τους συνταξιούχους, εκπαιδευτικούς και πλεονάζοντες δημόσιους υπάλληλους, ενώ παράλληλα κινούν με αυτά την εγχώρια οικονομία.

Μια οικονομία, η οποία συνίσταται κυρίως από διαφθορά και την κλασική νοοτροπία της απραξίας που διακρίνει γενικά τους νότιους Ευρωπαίους. Κάπως έτσι πρέπει να φαντάζεται κανείς πως γινόταν — και εν πολλοίς γίνεται — η οικονομική διαχείριση εκείνου του έθνους.

Πρώτο συμπέρασμα: Εκεί »κάτω« στις νότιες παρυφές της Ευρώπης φώλιασαν — εντέχνως συγκεκαλυμμένα — τόσο στην πολιτική ηγεσία, όσο και στο λαό, ήθη που παραβιάζουν σχεδόν καθολικά τους κανόνες της Ευρωπαϊκής οικονομικής και νομισματικής πολιτικής της Euro-φαμίλιας. Έτσι προκύπτει το δεύτερο συμπέρασμα: Δεν είναι τυχαίο που το κράτος αυτό φλερτάρει με τη χρεωκοπία. Η χρεωκοπία αυτή επέρχεται ως θεία δίκη επί ενός »ξένου σώματος« το οποίο την προκάλεσε με παράξενες ως εγκληματικές μηχανορραφίες. Απ‘ αυτό βγαίνει — το τρίτο συμπέρασμα — ότι και οι συνέπειες τις οποίες επέβαλε η Γερμανία παρά την αντίσταση των ελληνικών κυβερνήσεων (και κυριώς του ΣΥΡΙΖΑ) είναι ανάλογες. Με την απειλή της εξόδου από την ένωση του Ευρώ, με μία αυστηρή δανειακή σύμβαση και με κρατικά προγράμματα λιτότητας φέρνουν ο Σόιμπλε, η Μέρκελ και Σία τους απρόθυμους Έλληνες στα »λογικά« τους…

Αυτό δεν είναι πολύ δίκαιο. 
Πρώτον, ήταν πασίγνωστα στους Ευρωπαίους τα »ιδιαίτερα χαρακτηριστικά« της ελληνικής δημοσιονομικής πολιτικής. Αυτή η — ανυπόφορη για το πολιτικό πρότζεκτ — κατάσταση έπρεπε να εναρμονίζεται βαθμηδόν με τις προθέσεις ενός ισχυρού Ευρωπαϊκού μπλοκ που ήθελε να ενσωματώσει ένα έθνος στη νότια περιφέρειά του. Αυτή η ενσωμάτωση έλαβε χώρα και συντηρείται σύμφωνα με τους απαιτητικούς κανόνες της Ε.Ε. Έτσι θα γινόταν αυτό το κράτος απολύτως ανθετικό και αξιόπιστο. Υπό αυτή την έννοια, ο απαραίτητος έλεγχος για την τήρηση των κριτηρίων του Maastricht δεν έγινε με υπερβολική σχολαστικότητα. Αυτό βέβαια ισχύει και για άλλες χώρες. 
Δεύτερον, πιθανώς στην Ελλάδα ορισμένα πράγματα της πολιτικής και οικονομικής καθημερινότητας ακολουθούν τους δικούς τους κανόνες σε σχέση με άλλα κράτη της Ε.Ε., με αυτά της »πρωτης κατηγορίας« έτσι κι αλλιώς.
Αλλά αυτό δε συνεπάγεται όμως, ότι η Ελλάδα και η κρίση της αποτελούν ένα είδος ανάρμοστης προς τα Ευρωπαϊκά ήθη »ειδικής περίπτωσης«. Κι αυτό γιατί η Ελλάδα είναι αναμφισβήτητα μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και όχι το μόνο που έφτασε στα όρια της χρεοκοπίας.
Τρίτον, η αλήθεια είναι ότι η Ευρώπη οδηγεί τις »νότιες παρυφές« της στην καταστροφή. Ως αγορές και οφειλέτες σε κλοιό διαρκών απαιτήσεων αυτές οι χώρες εξωθούνται από τις ηγετικές δυνάμεις της Ε.Ε. στην εξαθλίωση εξαιτίας της υπερχρέωσης . Για την ακρίβεια: Σε μια πολιτική της εξαθλίωσης που χαρακτηρίζεται από δύο ιδιαιτερότητες: Ολοκληρωτικά εξαθλιώνεται ο πληθυσμός, παράλληλα είναι γεγονός ότι η κρατική εξουσία με αυτά δε διορθώνεται αλλά αυτοδιαλύεται. Σε αυτή την οικονομική εξαιρετική επίδοση έρχεται να προστεθεί το εξής δημοκρατικό παράδοξο: Βοήθειες επιβίωσης για τη κρατική εξουσία υπάρχουν μόνο αν η κυβέρνηση της αναφερόμενης χώρας συμφωνεί πρώτα-πρώτα δεσμευτικά στην άνευ όρων αναγνώριση όλων των υποχρεώσεων, τις όποιες επιβάλλει η ηγεσία της Ε. Ε. σε αυτήν.

Η Ευρώπη βεβαίως καταστρέφει τις »νότιες παρυφές« της όχι για πλάκα. Οι ηγέτιδές δυνάμεις σώζουν έτσι το χρήμα τους, πιο συγκεκριμένα την αναγκαιότητα αυτού σαν μέσο διαχείρισης της εργασίας και του πλούτου στην Ευρώπη και πέρα από τα σύνορά της. Για αυτό οργανώνουν με πρόσθετα χρέη »μηχανισμούς διάσωσης« και »βοηθητικά προγράμματα«, για την διατήρηση της εμπιστοσύνης στα χρέη που ήδη τώρα είναι πάρα πολλά. Ως εγγύηση για την ανθεκτικότητα αυτου του χρηματοοικονομικού »έργου τέχνης« τους όμως δε βασίζονται μόνο στην εντύπωση που κάνουν στον οικονομικό κόσμο οι μεγάλοι αριθμοί. Η δημιουργία πολυψήφιων ποσών από το πουθενά συνδέεται με την καθιέρωση ενός καθεστώτος επιτήρησης πάνω από τις χώρες-εταίρους, που διαχειρίστικαν μάλλον λανθασμένα τα οικονομικά τους, όπως αποδεικνύει η χαμηλή χρηματοοικονομική αξιολόγηση. Η αυστηρότητα αυτού του καθεστώτος πρέπει να δημιουργήσει την εμπιστοσύνη, που οπωσδήποτε χρειάζονται τα χρέη, για να ονομάζονται δάνεια και ως κεφαλαίο να βρίσκουν μια εμπορευματική χρήση.

Η υποχρέωση λογοδοσίας που έχουν δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις έναντι των ψηφοφόρων τους τηρείται στο ακέραιο. Η πράξη σωτηρίας εξηγείται μάλιστα διπλά στους πολίτες. Από τη μία πλευρά ανθρωπιστικά και ανάλογα υποκριτικά: Βοήθεια και ευρωπαϊκή αλληλεγγύη πρέπει να υπάρχουν εξαιτίας της καταστροφής στο νότο, ακόμη κι αν υπαίτιο είναι το ίδιο το κράτος. Έτσι εξηγούν ότι εκεί ζούσε ένα κράτος εις βάρος »μας«. Από την άλλη πλευρά γίνεται αναφορά στον πυρήνα του ζητήματος: η βοήθεια είναι απαραίτητη για τη σωτηρία των χρήματών »μας« και για την διατήρηση της ενότητας της Ευρώπης.

Το τελευταίο είναι κοντά στην αλήθεια: από τι και από ποιον η Ελλάδα έγινε μια ιδιαίτερη περίπτωση σαν αυτή που ταλαιπωρείται η χώρα εδώ και πέντε χρόνια; Οι πρωταγωνιστές της Ευρώπης σώζουν πρώτα το χρήμα τους και μετά το σχέδιό τους μιας ειρηνικής κατάκτησης της Γηραιάς Ηπείρου με την καθοριστική βία του καπιταλιστικού πλούτου. Ακριβέστερα: Η ηγέτιδα δύναμη της Ε.Ε., Γερμανία, αποσπά από τους εταίρους της την προσήλωση στις ντιρεκτίβες μιας »συνετής« χρηματοπιστωτικής πολιτικής, την οποία η Γερμανία καθορίζει. Έτσι η Ευρώπη διέρχεται την κρίση και προχωρά ένα βήμα παρακάτω: Η Γερμανία προωθεί αδυσώπητα την οικονομική κινητοποίηση των εταίρων της για την πραγματοποίηση της μεγάλης ιδέας, της δημιουργίας μιας Ευρωπαϊκής Υπερδύναμης με παγκόσμια ισχύ. Πρότυπο σ‘αυτό το εγχείρημα αποτελούν οι ΗΠΑ με το μοντέρνο ιμπεριαλισμό, ο οποίος ενορχηστρωμένα έτσι φτάνει στην εξολόθρευση κυρίαρχων κρατών.

Το παρόν εγχειρίδιο περιέχει μερικά επεξεργασμένα άρθρα, στα όποια τo τριμηνιαίο πολιτικό περιοδικό »αντί-άποψη« [GegenStandpunkt] επιχείρησε τα τελευταία πέντε χρόνια να επεξηγήσει την κρίση του Ευρώ και τις αλληλεπιδράσεις στα λοιπά ανταγωνιστικά κράτη-μέλη. Στον πυρήνα αυτής της κρίσης βρίσκεται η Γερμανία, που με τη σειρά της έθεσε τη χρεωκοπημένη Ελλάδα στο επίκεντρο μιας »κοινής διαχείρισης των κρίσεων«. Τα κεφάλαια αυτού του εγχειρίδιου αναλύουν βήμα προς βήμα τα στάδια του αγώνα που δίνει η Γερμανία για την ολοκλήρωση του εγχειρήματος »Ευρώπη«. Ένα εγχειρήμα που γίνεται με μόνιμο σημείο αναφοράς και  παραδειγματισμού την Ελλάδα και το οποίο θα την οδηγήσει να εξέλθει από την κρίση δυναμωμένη, ως μια οικονομική και πολιτική υπερδύναμη στους κόλπους της Ε.Ε. και μαζί με αυτή και έναντι όλων των άλλων παικτών παγκόσμιας εμβέλειας.

(συνεχίζεται)

(29.08.16)